Iedere week werk ik twee dagen in Tápióbicske met Michel en Michel. Dit keer ging ik niet alleen maar nam iemand mee. Een Oekraïense jongen van 14 jaar. Hij komt uit een gezin met 6 kinderen. De kinderen krijgen allemaal online les vanuit Oekraïne maar daarnaast verveeld hij zich erg. Naast die verveling is er ook een groot verdriet. Zo vertelde hij tijdens het werken wat hij een paar maanden geleden had meegemaakt. In hun straat was geen schuilkelder waardoor ze dagen achter elkaar moesten schuilen in een parkeergarage.
Na een aantal dagen in enorme kou en met amper eten en drinken kwamen er steeds twee vreemde mannen binnen die de groep mensen goed bekeek. Één van hen schreef wat op een briefje. Toen ze om wilden draaien en weg wilden lopen werden ze tegen gehouden door de mensen die in de parkeergarage verbleven. Na een hardhandig verhoor bleek dat het twee Russische mannen waren die plekken om te bombarderen moesten doorgeven. Nog geen twee dagen nadat de mensen de parkeergarage hadden verlaten werd de garage volledig kapot gebombardeerd.
De familie probeerde naar een stad dichtbij Polen te vluchten, in Kiev werd het te gevaarlijk. Op het station kwam een trein aan, maar de deuren bleven dicht. De trein zat vol werd er gezegd. Toch probeerde de familie in de trein te komen. Na lang en hard op de deur gebonkt te hebben mochten ze naar binnen, puur en alleen omdat ze veel kinderen hebben.
Een half uur na vertrek werd het station gebombardeerd. Ik kreeg kippenvel toen hij dit vertelde.
Terwijl deze 14jarige jongen deze heftige dingen verteld zie ik de oorlog in zijn ogen staan. En tranen. Wat heeft deze jongen (en de rest van het gezin) veel meegemaakt.
Ik bedenk me dat of we nu arm zijn of rijk, jong of oud, Nederlander of Oekraïner, we allemaal hetzelfde willen. Veilig zijn. Leven in vrijheid.
Na een dag samen te hebben gewerkt vraagt hij of hij snel weer mee mag. Daar hoefde ik niet lang over te denken. Of hij het nu beseft of niet, ik help hem niet alleen door hem een bezigheid te geven, hij helpt mij ook om mijn ogen niet dicht te doen voor de oorlog zo dichtbij.
