Vorige week kwam haar moeder bij ons in de tuin werken.
Een dag eerder stond ze huilend voor het hek. Ze was haar baan kwijt geraakt en al haar kinderen hadden honger.
Of ze alsjeblieft bij ons in de tuin mocht komen werken. Onze tuin is ruim 4000 m2, dus werk genoeg.
De volgende dag kwam ze met haar dochters aanlopen. Hand in hand.
De vrouw deed tuinhandschoenen aan en begon meteen te werken.
De ene dochter zag een bak met duplo en begon te spelen.
De andere dochter niet. Ze stond om zich heen te kijken.
Haar ogen keken moe en ze zag heel wit.
Haar moeder riep vanuit de tuin naar ons dat de dochter eigenlijk ziek was.
Ik wenkte het zieke meisje dichterbij en zei dat ik het fijn vond dat ze er was.
Ik vroeg waar ze pijn had en wat ik voor haar kon doen om ze te helpen.
Ze keek me aan met haar grote bruine ogen, ze dacht maar heel kort na en zei: Douchen.
Ik was enigszins verbaasd maar al snel bedacht ik dat Hanno dit gezin had bezocht, en dat ze geen badkamer hadden.
Opeens landde het besef dat dit meisje van 8, misschien nog wel nooit gedoucht had.
Nog geen kwartier later lag ze heerlijk schoon in het stapelbed van Stan. Ze gaf me een klein lachje. Toen ik me om draaide zag ik dat ze al sliep. ❤️