Soms, heel soms verlang ik terug naar ons rustige, voorspelbare leventje wat we in Nederland leefden. Wat voor sommige mensen een vlucht is om te emigreren, en hopen dat ze in dat andere land gelukkiger zullen zijn, was dat voor ons totaal niet het geval. We hadden alles op orde, en waren gelukkig. Door een wereldreis van twee jaar voelden we zo een sterk verlangen om in Hongarije aan de slag te gaan. Wij zien dit als een verlangen wat God in ons hart heeft gelegd.
Gisteren bedacht ik me hoe een enorm ander leven ik nu heb dan ik in Nederland had. Ik keek in de tuin en zag vijf kinderen spelen. Drie uit mijn buik en twee uit/in mijn hart! Wat is het heerlijk om voor ze te zorgen en aan de andere hartverscheurend ingewikkeld. De jongste van 9 kan niet lezen en tijdens het helpen met het huiswerk kwamen we er al snel achter dat ze de tafel van één en twee niet eens kent. Vorig jaar heeft ze ruim een half jaar aan school gemist omdat er altijd een reden is om niet te gaan. Ziek of regen, de schoenen gestolen of verslapen. Ze gaan vaker niet dan wel naar school. Wat is het wennen voor dit lieve meisje dat ze nu wél iedere dag naar school moet. Vanochtend begon ze bij het woord school meteen te huilen en ze verstopte zich. Ze blokkeerde en mijn moederhart brak.
Ik vond en vind het een hele lastige situatie want ik vind dat ze naar school moet en hoe haal je al die gemiste schooldagen in? In Nederland gaf ik kinderen bijles en was ik onderwijsassistent maar om dat even in een andere taal te doen in combi met alle andere dingen die ook zo nodig zijn, kan ik dat nu niet.
De rest ging wel naar school en ik bleef thuis met Maud en ons jongste pleegje. (pleegdochter) Ik probeerde alles in mijn hoofd op een rijtje te krijgen terwijl ik de vaatwasser inruimde. Twee extra kinderen erbij is niet niks.
Opeens hoorde ik buiten een klap en ging kijken. Voor de deur lag de vader van de pleegkinderen. Hij stond vlug op en ik wenkte hem naar binnen. Hij was volkomen in zijn eigen wereld en onder invloed. Wankelend kwam hij binnen en ik zette hem letterlijk op een stoel neer. Hij was doorweekt en begon meteen hard te huilen. Ik wist echt even niet hoe ik het had. Er gebeuren veel gekke en onverwachte dingen maar dit nog niet eerder meegemaakt. Wel dat hij onder invloed is maar niet dat hij voor onze deur in elkaar zakt. Naar zijn eigen dochter die aan tafel zat te kleuren keek hij niet om. Ik gaf hem drinken en een banaan en probeerde iets te begrijpen van zijn onsamenhangende verhaal.
Enerzijds was ik woest op hem, om de hele situatie, dat hij geen verantwoordelijkheid neemt en niet voor zijn gezin zorgt, niet eens de moeite neemt om zijn hoogzwangere vrouw in het ziekenhuis te bezoeken, maar tegelijkertijd voelde ik zo een bewogenheid en zag ik een gebroken ‘man’ op de stoel zitten.
Wat doe je op zo een moment, ik wist het echt even niet. Hij wilde graag bellen met iemand en even later wankelde hij weer terug de regen in, mij achterlatend met heel veel emoties en gedachten.
