Ga naar de inhoud

Hulpgoederen brengen naar Oekraïne.

Gisteren ging ik (Hanno) samen met Michel en Michel naar Oekraïne om een bus vol hulpgoederen te brengen. Het was een hele bijzondere ervaring, we vertrokken vanuit Tapiobickse richting de grens, een rit van ca. 3.5 uur.

De grensovergang ging soepel maar de registratie van de hulpgoederen duurde zo’n 2.5 uur. Tijdens het wachten kwamen we in contact met Cubaanse vluchtelingen, hoe ze op de grens van Oekraïne naar Hongarije terecht kwamen wist niemand, en Engels konden ze niet dus uitleggen ging ook niet. Gelukkig kan je met weinig woorden ook mensen helpen dus stelden we een voedselpakket samen waar ze ontzettend blij mee waren.

Na het lange wachten aan de grens, en wat cadeaus aan de douane gegeven te hebben konden we onze weg vervolgen naar Berehove (Beregszász), een klein stadje waar meer dan 75% van de bevolking Hongaars is. Dat maakt de communicatie een stuk makkelijker.

Onze eerste stop was bij Natalia waar we het eerste gedeelte van de hulpgoederen losten, aan spullen zoals luiers, maandverband en ingeblikt voedsel is grote behoefte. Natalia zorgt ervoor dat alles op; de juiste plek terecht komt.

Ondertussen was het 3 uur ‘s middags en hadden we nog niets gegeten dus zochten we een restaurantje op waar we een heerlijk Hongaars / Oekraïens gerecht kregen voorgeschoteld.

Daarna was het tijd om naar de volgende plaats te rijden. Een Zigeunerkamp, met in het centrum een klein kerkje die door de week als community centrum wordt gebruikt. Samen met de kinderen uit de buurt werd de bus snel leeggehaald. Daarna kregen we een rondleiding door de kerk en de nieuw in aanbouw zijnde toiletgebouwen en douches.

Het was bijzonder maar ook hartverscheurend om te zien in welke omstandigheden mensen daar moeten leven. Regelmatig valt de stroom uit, er is één waterput in het kamp. Mensen wonen dicht op elkaar, er lopen veel straathonden en er wordt veel ruzie gemaakt. Mijn hart ging uit naar de kinderen die weinig kleren aanhadden maar zo vrolijk aan het spelen waren. Het is er nog een stuk armer dan hier in Hongarije.

Na een kort bezoek aan het zigeunerkamp was het hoog tijd om weer te vertrekken, want om zeven uur zou de grens dichtgaan. Bij de grens moesten we weer lang wachten, tot het opeens zes uur werd, toen kreeg de douane haast, ik denk dat ze ook op tijd naar huis wilden.

Uiteindelijk was ik rond 23 uur thuis. Een dag om nooit meer te vergeten!

Facebook
Twitter
LinkedIn