Over uitzichtloosheid maar toch hoop zien

Regelmatig zijn er mensen die tegen ons zeggen dat ze het een hele grote stap vinden dat we gaan verhuizen naar Hongarije en dat klopt ook wel. Naast het feit dat we naar veel dingen uitkijken zijn er ook genoeg momenten dat we elkaar aankijken en tegen elkaar zeggen: waar zijn we eigenlijk aan begonnen?! Zonder duidelijke roeping hadden we deze uitzending nooit aangegaan. We weten ook dat als we in Nederland zouden blijven er altijd iets aan ons zal blijven knagen. De diepe armoede die we in Hongarije gezien hebben heeft ons zo geraakt dat het ons, weer terug in Nederland, nooit meer losgelaten heeft. De lege blikken van de verslaafde daklozen op straat, kinderen die naast hun ‘huis’ spelen in kleine vuilnisbelten, huizen met lekke daken zonder elektriciteit en stromend water, gehandicapte kinderen die aan hun lot worden overgelaten, geen geld en voorzieningen waar ze naar toe kunnen gaan. Maar ondanks al die uitzichtloosheid zagen we hoop terwijl ons hart huilde om zoveel onrecht zo dichtbij huis. (Nederland) We ervoeren hoop omdat we weten dat er wat aan de situaties gedaan kan worden. Wij gaan zeker niet naar Hongarije toe in de veronderstelling dat we het hele land binnen een paar jaar gaan veranderen, maar we gaan er wel naar toe om deze gebroken mensen te vertellen dat er Iemand is die onvoorwaardelijk van ze houdt. Die Iemand is Jezus! Voor Hem maakt het niets uit of je verslaafd bent, in de gevangenis zit of hebt gezeten, hebt gestolen omdat je honger had of wat dan maar ook. 
Hij staat met open armen te wachten om IEDEREEN, jong en oud, hoop te geven. En die boodschap willen wij gaan delen met alle mensen in Hongarije.