Pleegzorg.
Officieel zijn we geen pleeggezin maar nu we twee meisjes opvangen lijkt het er toch verdacht veel op. En ondanks dat dit totaal onverwacht was, past het helemaal bij ons. Wat niet wil zeggen dat we dit er ‘even’ bij doen of het makkelijk is.
Maar voor we naar Hongarije emigreerden waren we al bezig met pleegzorg. De informatie map hadden we in huis en we hebben een eerste gesprek gehad.
Voor ons was het niet de vraag óf we ons huis wilden openstellen voor pleegzorg maar meer de vraag, wanneer.
En nu leggen we iedere avond 5 kinderen op bed in plaats van 3. Het schakelen tussen de talen vind ik best een ding. Onze eigen kinderen horen alleen thuis Nederlands en wij vinden het heel belangrijk dat ze dit wel blijven oefenen en blijven kunnen.
En ondanks dat we deze meisjes al bijna drie jaar kennen en regelmatig zien, is het toch compleet anders om ze fulltime in huis te hebben.
Je merkt dan pas echt hoe beschadigd ze zijn en wat leven in armoede en verwaarlozing met een kind doet.
Om een paar dingen te noemen.
Wij zijn van de rust, reinheid en regelmaat. We eten aan tafel, met z’n allen. Iedereen ligt op tijd op bed en er is een bed ritueel. Voor het slapen bidden we en zegenen we onze kinderen.
De eerste dagen keken ze met grote ogen wat er allemaal gebeurde.
De meisjes hebben veel moeite met kiezen omdat er thuis niets te kiezen valt. Een (volle) koelkast kennen ze niet. Bij hun ouders leven ze zonder elektriciteit en zonder stromend water in huis.
Douchen deden ze al vaker bij ons maar nu zit er regelmaat in. Jezelf verzorgen, tanden poetsen, huiswerk maken en überhaupt naar school gaan, iedere dag. Hun leven is compleet veranderd.
Ze gingen gemiddeld één week per maand naar school. De oudste heeft een horloge gekregen en we hebben afgesproken dat ze iedere dag om half 5 thuis is.
We herhalen, doen dingen voor en leggen uit waarom we bepaalde dingen belangrijk vinden. Voorspelbaar zijn werkt goed.
Wat prachtig dat we zoveel positieve impact mogen hebben op deze meiden. We zijn zelf verre van volmaakt maar toch merk ik dat we deze meiden veel kunnen bieden.
Het is zo mooi om te zien wat liefde en aandacht kan doen. En echt, het zit dan juist niet in de grote , bijzondere dingen.
Op naar nog een mooie tijd met deze meiden. We leven bij de dag en zien wel hoelang het nodig is dat ze bij ons blijven.
