Gisteren was een bijzondere dag. Samen met Fatime ging ik op bezoek bij een gezin. Fatime is de moeder van Stan zijn beste vriend. Ze is Hongaarse maar ze spreek ook vloeiend Nederlands. Echt een lieverd! Ze wil graag mee helpen en zo spraken we af dat dat ze mee zou gaan om te vertalen.
Hanno had dit gezin al vaker bezocht en ons al een beetje voorbereid. Maar ondanks dat waren we erg ontroerd.
Het meisje op de foto is 4 jaar. Zoë heet ze. Ze is meervoudig gehandicapt. Zoë heeft een shunt in haar hoofd en heeft een open ruggetje. Dit is het karretje waar ze in rond wordt gereden. Haar voeten slepen over de grond en de moeder moest steeds de voeten terug op het plankje zetten.
Zoë heeft twee fantastisch lieve ouders en een broertje. Ze moet regelmatig met haar moeder naar het ziekenhuis en is dan vanwege het openbaar vervoer de hele dag onderweg. Het kleine broertje kan ze dan niet meenemen en die blijft dan thuis bij zijn vader. En daardoor was de vader ontslagen waardoor ze uit hun huis zijn gezet.
Er zijn wel 100 dingen die me zo hard raken hier. Die zo oneerlijk zijn. Zo pijnlijk.
Neem nou dit karretje van Zoë, dit kan toch niet? En dat dit gezin hun baan en huis verloor. 
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Soms is het allemaal zoveel. Teveel. We weten dan gewoonweg niet waar en hoe we eerst moeten helpen.