Soms voelen we ons verlamd door wat we rond ons heen zien.
Tijdens het bezoeken van arme gezinnen worden we regelmatig zo verdrietig door de oneerlijke verdeling in deze wereld.
Wat zouden we graag de hele wereld willen redden. Armoede uitroeien en het onrecht verbreken.
Alle mensen weer laten stralen en ze hoop geven zoals ze bedoeld zijn.
Het werk dat we hier doen kan niet anders dan dat je het met je hele hart doet.
Zonder een liefhebbend hart is het werk dat we hier doen zinloos. Maar doordat we dit met ons hele hart doen, maakt het je ook kwetsbaar.
De gebrokenheid van het leven recht in de ogen kijken en beseffen dat je er maar zo weinig aan kan doen, dat levert regelmatig verdriet op.
Soms zien we het positieve even niet. En voelen we ons ontmoedigd en lijkt wat we doen niets toe te voegen, niets te veranderen, niets te verbeteren, en toch gaan we door, blijven we dit doen met een lach én een traan.
We weten dat we op de juiste plek zijn maar dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is.
