Een kleine twee jaar werkt er bij ons een jonge vrouw die vanwege haar uiterlijk nergens werd aangenomen.
We schelen maar twee jaar maar de verschillen tussen ons kunnen haast niet groter zijn.
Al snel bleek dat ze meerdere verslavingen en grote problemen had.
De meeste dingen kunnen we niet voor haar oplossen of veranderen maar we doen er alles aan om haar overeind te houden. Niet fixen, niet pushen, maar er in liefde voor haar zijn.
We investeren, we slikken en vergeven, we lossen problemen op en vangen haar dochters regelmatig op. We betalen haar huur en leven mee met al haar moeilijkheden, we delen waar we kunnen en proberen iedere keer weer met open armen en een frisse lei de struikelblokken van het leven met haar te trotseren.
We heten natuurlijk niet voor niets ‘Open Arms’. Al is dat vaak in de praktijk veel moeilijker dan we zouden willen.
Jezus laten zien in onze daden. Hij zat ook te eten met prostituees en dieven en moordenaars. Er staat niet in de bijbel dat het om ex prostituees of ex zondaars ging. Ze aten met Jezus en sommigen veranderden maar anderen gingen na de maaltijd ‘gewoon’ weer verder met waar ze mee bezig waren.
Ook als mensen Jezus aannemen is niet alles meteen goed en opgelost. Hoe graag we dit natuurlijk wel zo zouden zien.
Gisteren werkte ze voor het eerst zonder dat wij thuis waren. Toen ik weer thuis was en de koelkast open trok om lunch te maken wist ik niet wat ik zag. Het leek alsof er een muis of rat had huisgehouden.
Uit de ham en uit de salami waren happen genomen. Een stuk kip wat ik later die dag wilde opwarmen was volledig opgegeten. Er lagen nog wat verdwaalde kaasrandjes en er stond een leeg pak melk.
Ik wist niet hoe ik moest reageren maar de situatie raakte me wel. Want hoe erg moet het voelen om honger te hebben (gehad). Begrijp goed dat ze hier altijd een stevig ontbijt krijgt en vertrekt na een gevulde lunch.
We zien dit trouwens bij alle gezinnen waar we voedselpakketten brengen. Als je een paar uur later terug komt is alles op. Het is pakken wat je pakken kan. Voor hen is er geen morgen maar alleen vandaag.
Het gaat mij absoluut niet om mijn koelkast of dat ze dit deed terwijl we weg waren.
Waar het wel om gaat is dat ik dat gevoel niet ken. Honger. Een leven in armoede heeft zo een grote impact op alles. En als je dan helemaal alleen bent en een gevulde koelkast ziet kan ik me zo goed voorstellen dat de rem volledig weg is omdat genoeg hebben iets is wat je niet kent.
Ik vind het extra genieten dat we deze mooie gezinnen morgen een onvergetelijke kerst gaan bezorgen.
Ook ben ik heel dankbaar voor alles wat ik heb gekregen. Zóveel. Ik kan niets anders dan er van delen.
En ook volgend jaar gaan we ons weer volledig inzetten voor deze gezinnen. En we zullen ons blijven inzetten, net zolang totdat we allemaal genoeg en een gevulde koelkast hebben.
