Ga naar de inhoud

Sinds we een aflevering gekeken hebben van ‘Welkom in container dorp’ zijn we helemaal fan van dat programma. De presentator Dwight trekt een tijdje op met mensen uit de randen van de maatschappij. De mensen die hij ontmoet wonen in speciaal ingerichte woongemeenschappen, ook wel ‘containerdorpen’ genoemd. Hier kunnen zij zichzelf zijn, zonder dat ze al te veel overlast veroorzaken in de maatschappij.

Iedere aflevering bezoekt Dwight verschillende mensen met vaak een hartverscheurend verhaal. Mensen waarbij je misschien op het eerste gezicht met een boog omheen zou lopen. Als ik naar mezelf kijk heb ik mijn oordeel altijd snel klaar. Een aantal jaar geleden had ik op ze neer gekeken en gedacht; geen energie in stoppen. Hopeloze gevallen.

Maar nu we druk bezig zijn met onze emigratie naar Hongarije en de reden van onze emigratie ‘deze mensen’ zijn… kijk ik met een hele andere blik naar deze afleveringen.

Neem nou Richard.. Een gouden kerel. Amper te verstaan door zijn vele drugsgebruik.  Behangen met sieraden en vaak met zonnebril en haarband. In de ene aflevering is hij woedend en slaat een raam in en het volgende moment staat hij God te aanbidden in een kerk. 

Als Richard op een bepaald moment clean is, raakt Dwight in gesprek over waarom Richard drugs gebruikt. Zijn verleden en diepe wonden raken me. Ik denk dat iedereen die drugs gebruikt een pijn wil verdoven of een leegte wil vullen.  Maar wat me nog meer raakt is zijn droom. Aan jongeren voorlichting geven over drugs.

Wat ik zo mooi vind aan deze mensen? Ze poetsen zichzelf niet op. Ze doen zich niet anders voor. Je ziet hun gebreken, hun pijn en hoe ze worstelen met het leven. Waar wij vaak de vuile was niet buiten willen hangen, kijk je bij hun recht in hun gebrokenheid.

Stuk voor stuk mooie mensen, allemaal met een bijzonder verhaal. Wat nou als we naast ze gaan staan, zonder oordelen naar ze luisteren.  Dat is voor hun misschien wel de eerste stap naar herstel.

Facebook
Twitter
LinkedIn