Een paar dagen geleden las ik: ‘U hult u in een wolk, geen gebed dringt tot u door.’ (Klaagliederen 3:44) En dat is precies hoe het regelmatig ook voor ons voelt.
Zoveel vragen over onze uitzending naar Hongarije.
Zoveel twijfels ook soms.
Zoveel verlangens.
Wat zouden we graag alles willen plannen. Alles al willen weten.
Bijvoorbeeld: waar we straks gaan wonen, wat we precies zullen gaan doen én wanneer we precies zullen vertrekken.
We bidden zoveel en zo vaak voor deze dingen maar de antwoorden zien we nu nog niet. Het lijkt dan net als in Klaagliederen 3:44. Onze gebeden lijken dan niet aan te komen. Het lijkt dan alsof God een andere kant opkijkt.
Maar is dat ook zo?
We vragen ons dan vertwijfeld af… We zijn toch geroepen?! We zitten toch wel op de goede weg? God.. U wil toch dat wij dit gaan doen? Waar bent U dan nu we U zo hard nodig hebben?
Wij denken dat dit alles bij het proces hoort. De tijd waarin God zwijgt, waarin onze gebeden niet worden verhoord, is de tijd waarin we het meest leren. Het leren los laten en onszelf helemaal aan Hem overgeven. Want als God onze uitzending niet zegent, is alles tevergeefs.
Als God zwijgt zal onze blik langzaam maar zeker van Zijn handen naar Zijn ogen gaan. Dan zoeken we niet meer naar wat Hij voor ons kan doen. Dan zoeken we vol vertwijfeling en verlangen naar Zijn liefde, naar Zijn hart.
Als God zwijgt, keert Hij zich niet van ons en jouw af, maar wacht Hij totdat jij je echt naar Hem toekeert.
En met deze woorden in ons achterhoofd gaan we weer verder.
Lopend, soms struikelend, bijna vallend, wetend dat Hij ons overeind houdt en mochten we toch vallen… Hij ons weer overeind zal helpen.